Dit rotbeest deelt het bed met vele mensen

Lieve B., nog regelmatig denk ik terug aan onze nacht samen, jaren geleden in dat tweesterrenhotel in Parijs. Die nacht waarin je elke plek van mijn naakte lichaam verkende – ik heb geen oog dichtgedaan. Dorstig tastte je mijn huid af, beet me speels in mijn armen, mijn buik, mijn benen, mijn billen.

De volgende ochtend, toen ik mezelf in de spiegel bekeek, zag ik overal rode bultjes. Souvenirs van een ‘nuit passionnelle’.

Honderden afscheidskussen van jou.

Pas toen ik thuis op internet een recensie wilde achterlaten van het hotel, kwam de ontnuchtering. Ik was niet de enige voor je. Met tientallen, misschien honderden logees voor me had je het bed ook al gedeeld. ‘Gekrioel tussen de lakens’, ‘slapeloze nacht’, ‘rode bultjes’ – ik wist genoeg. Gedesillusioneerd zette ik mijn computer uit. Een bijzondere wants heb je nooit voor je alleen.

Dat je anders was dan de andere wantsen vond ik eerst juist zo aantrekkelijk.

Veel in Nederland levende soorten zijn – hoe zal ik het zeggen – zo weinig charmant. Helemaal niet op mensen gericht. Neem een type als de berkenwants. Ziet er leuk uit, is breed gebouwd. Maar het enige waar hij echt in is geïnteresseerd zijn berken. En hij stinkt nog ook. Vorig jaar nog is er een Nederlandse camping ontruimd vanwege een berkenwantsplaag. De stank was niet te harden.

Nee, dan jij. Een mooi plat lijf – een sixpack welhaast – waarmee je in de plooien van het beddengoed past. Maanden kun je zonder voedsel. Wij ruiken je niet, maar je ruikt ons wel, dankzij de CO2 die we uitademen. Met je steeksnuit prik je door onze huid heen – een beetje zoals een mug – en verdoof je ons, waarna je je tegoed doet aan een welverdiende bloedmaaltijd.

Naar het schijnt vertoon je je de laatste jaren steeds vaker in Nederland en België, lieve B. Ook in Amsterdam laat je je met enige regelmaat zien. Verbeeld ik het me, of kun jij onze nacht samen ook niet uit je hoofd krijgen en ben je op zoek naar mij?

Liefs, G.

Bron: nrc.nl