Doorbreek het taboe: we zijn liever lui dan moe
In de toekomst zullen we helemaal niet meer hoeven te werken
Om ons voor te bereiden op de toekomst waarin we door nieuwe technologieën helemaal niet meer hoeven te werken, moeten we de kunst van het nietsdoen onder de knie proberen te krijgen.
We zijn liever lui dan moe. En dat is maar goed ook, want anders zouden we nog steeds in berenvellen rondlopen. De mens heeft vanaf de oertijd zijn intelligentie en vernuft gebruikt om het zich steeds gemakkelijker te maken: het uitvinden van gereedschappen en werktuigen, en het efficiënter organiseren van het werk.
We hebben de vooruitgang daaraan te danken. In de reclamewereld hebben ze dat goed begrepen. U kent ze wel, die spotjes met ‘Lekker gemakkelijk en handig’, of ‘U hoeft er niet meer bij na te denken’. Het laatste suggereert dat we zelfs te lui zijn om te denken. Daarover heb ik zo mijn twijfels. Ik vind een boompje opzetten wel een prettige bezigheid.
Natuurlijk, het resultaat van werken kan leuk zijn en je voldoening geven. Je betekent iets voor een ander, wat weer goed is voor je zelfvertrouwen. Maar het werken op zichzelf? Nou nee.
Afgezien van mogelijke fysieke ongemakken beperkt werk je in je vrijheid; je bent gebonden aan plaats, tijd en onderwerp. Mensen die zeggen dat ze het leuk vinden om hard te werken of om zich in het zweet te werken, die liegen of het zijn masochisten. De gelovigen onder hen brengen hun schepper ook nog eens in verlegenheid, want het werken was toch echt als straf bedoeld (Genesis 3:19).
Ik heb me ook een tijdje bezondigd aan het werken voor een baas. Eigenlijk een vorm van prostitutie, want je stelt je lichaam en je geest beschikbaar voor geld. Bedrijven zijn communistische systemen: met een planeconomie, grote leiders en een Prawda als bedrijfsorgaan. Nooit heb ik op vrijdagmiddagen collega’s horen verzuchten dat ze weer twee dagen niet konden werken.
Nooit heb ik op vrijdagmiddagen collega’s horen verzuchten dat ze weer twee dagen niet konden werken
Fred Polak, een futuroloog, voorspelde in de jaren zestig dat over 25 jaar door het gebruik van computers en robots iedereen nog maar twee dagen in de week hoefde te werken.
Dat leek me een fijn vooruitzicht. Nu zijn we allang zover en wat zien we? De ene helft werkt zich een burn-out – ook een teken dat men het werk niet leuk vindt – en de andere helft kijkt toe.
De overheid gebruikt allerlei pest- en treiterprogramma’s om die werklozen weer aan het werk te krijgen. Blijkbaar is de overheid er ook van overtuigd dat de mensen liever lui zijn dan moe. Als ik me in die situatie zou bevinden, dan zou ik de overheid voor de rechter dagen wegens geestelijke mishandeling.
De ene helft werkt zich een burn-out, en de andere helft kijkt toe
Niemand wil graag werken, maar wel een goed leven (lees inkomen). En daar moet je helaas nu eenmaal meestal nog voor werken.
Roepen dat je graag wilt werken, is een mooi voorbeeld van een rationalisatie. Het klinkt aannemelijk, maar we weten wel beter.
Mensen die hun werk een hobby noemen moet je ook wantrouwen, want waarom vragen ze er dan geld voor?
In de toekomst zullen we door het gebruik van nieuwe technologieën helemaal niet meer hoeven te werken. Is eindelijk het paradijs terug op aarde. Daar deden we het toch allemaal voor?
We kunnen ons daar alvast op gaan voorbereiden door de kunst van het nietsdoen onder de knie proberen te krijgen. Voor sommigen zal het afkicken worden.
Bron: de Volkskrant