Rabindranath Tagore

Wij mogen er trots op zijn dat wij voortkomen uit een volk dat Nobel prijs winnaars kan voortbrengen. Shri Rabindranath Tagore mocht wel de eerste zijn in een lange reeks van Nobel prijs winnaars die India voortbracht . En zal brengen.

Wereldwijd staan er beelden van hem ter nagedachtenis ,ook in Suriname (3 lokaties : Mata Gauri, Alphamax Academy en ICC)
Rabindranath Tagore, of Thakur (Calcutta, 7 mei 1861 – aldaar, 7 augustus 1941) was een beroemd dichter, roman- en toneelschrijver. Hij was bovendien de eerste Indiase winnaar van een Nobelprijs.

Rabindranath Tagore werd op 7 mei 1861 in India geboren in een rijke brahmaanse familie, die in Calcutta woonde. Zijn vader, Debendranath Tagore (1817-1905) was een tijd lang een van de leiders van de Brahmo Samaj. Zijn moeder, Sarada Devi, overleed toen Rabindranath nog jong was. In 1883 trouwde hij met Mrinalini Devi (geboren Bhabatarini), die toen tien jaar oud was. Zij kregen vijf kinderen, van wie slechts één volwassen werd. Mrinalini Devi zelf stierf in 1902.

Literaire verdiensten
Buste van Tagore in Leiden
Rabindranath Tagore was een Bengaals dichter, wijsgeer, toneelschrijver, romanschrijver en mysticus, die zijn faam vooral te danken heeft aan zijn gedichten.
Hij schiep een soort letterkunde die dichter bij het gesproken Bengaals lag dan men ooit daarvoor had geschreven. Hij schreef voornamelijk in het Bengaals, maar vertaalde zelf veel van zijn werken in het Engels. In zijn werk komt grote kennis van zowel de Westerse als de Indiase cultuur tot uitdrukking. Hij predikte ascese noch yoga, maar een vreugde- en liefdevol opgaan in God in het dagelijks leven.

13151649_1787471018151442_5494846060866183672_n

Tagore ontplooide een grote bedrijvigheid als literator, componist, sociaal hervormer, strever naar onafhankelijkheid en pedagoog. In 1901 stichtte hij te Bolpur, 180 km van Calcutta, de Santi-Niketanschool, die later uitgroeide tot universiteit. Door te schrijven over sociale en politieke onderwerpen streefde Tagore in zijn wereldbeschouwingen bewust naar een harmonische verbinding tussen de Westerse en Oosterse filosofieën, religies en culturen. Hij had een belangrijk aandeel in de bevrijding van India.
Door les te geven in verschillende landen bezocht hij vaak Europa en Amerika, vooral nadat hij in 1913 de Nobelprijs voor de Literatuur toegekend had gekregen. Tot zijn werk behoren een treurspel met de Engelse titel The King of the Dark Chamber (1910) en verschillende romans, waarvan Gora (1908) door sommigen als belangrijker wordt beschouwd dan Rudyard Kiplings schildering van het Indiase leven in Kim.
Tagore blijft echter vooral bekend als een dichter wiens eigen vertaling van zijn Gitanjali (1909; Nederlandse vertaling Wijzangen) grote bewondering oogstte. Hij schreef lyrische poëzie (Nederlandse vertaling De hovenier 1914) – waarin hij het sterkst was – enkele drama’s met wijsgerige strekking (Chitra 1914; Nederlandse vertaling 1918), enige romans en talrijke verhalen. In 1950 werd zijn gedicht Jana-Gana-Mana (Engels: Lord of the heart of the people), op muziek gezet door H. Murill(?), het volkslied van India.

Met Dakghar (Het postkantoor, 1912) gaf Tagore de aanstoot tot vernieuwing van het Indiase toneel. Van zijn wijsgerig werk is te noemen Sadhana (1913), evenals diverse andere werken van zijn hand, vertaald in het Nederlands door Frederik van Eeden.
De maan heeft
haar licht over
heel de hemel,
haar donkere
vlekken voor
zichzelf.

0 antwoorden

Plaats een Reactie

Meepraten?
Draag gerust bij!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *