Safari: met het hele gezin op moordvakantie in Afrika
Safari
Regie: Ulrich Seidl
★★★★☆
Na het omleggen van een zebra vallen Oostenrijkse vakantiegangers in Zuid-Afrika elkaar in de armen. Een man omhelst zijn vrouw. Hun dochter huilt van vreugde. De Oostenrijkse regisseur Ulrich Seidl neemt ze nauwkeurig op de korrel: hoe ze in keurig gestreken tropenoutfits door het natuurreservaat sluipen, hoe opgewonden ze de trekker overhalen en hoe triomfantelijk ze met het dode dier poseren voor de foto.
Seidl noemt zijn film kort en doeltreffend ‘een vakantiefilm over doden’. Hij wilde weten wat westerlingen drijft om als vakantievertier dieren af te knallen op het Afrikaanse continent.
Maatschappelijk taboe
Makkelijk was het niet om de toeristen voor de camera te krijgen. De meesten waren zich bewust van het maatschappelijke taboe. Toch wist Seidl er een paar te strikken die vol overtuiging op jachtvakantie gaan en dat rechtvaardigen met uitlatingen als ‘We betalen er flink voor’ en ‘Ik ervaar een groot geluk’.
Vooral dat laatste – het gevoel op te leven bij het doden – is opmerkelijk. Hier wijst Seidl op de machtswellust die hij ook aankaartte in een andere meesterlijke documentaire, ‘Tierische Liebe’, waarin hij juist obsessieve huisdierenliefhebbers toonde. Hondenbezitters die bij gebrek aan menselijk contact het dier aan de eigen zielenood onderwierpen. In ‘Safari’ wordt omgekeerd macht uitgeoefend door te doden. Dat gebeurt heel afstandelijk, bijna klinisch. Pas als het dier dood is, krijgt het een aai. Het bloed wordt voor de foto weggespoeld.
Dier in doodsstrijd
Ronduit schokkend is de ‘scène’ met de giraf die na een schot maar niet dood wil, zich nog eens opricht, en nog eens. Een dier in doodsstrijd. Pas als de giraf bezwijkt, wordt er opgelucht ademgehaald. Aan de kant staan de arme, zwarte helpers die de dieren moeten opruimen. De slachthuistaferelen waarin de zebra en de giraf in moten worden gezaagd, zijn pure horror.
Seidl, die in zijn speelfilm ‘Paradies: Liebe’ ook al eens Oostenrijkse sekstoeristes in Kenia portretteerde, betuigt zich opnieuw een vlijmscherp observator die in verstilde, kraakheldere tableaus de raadselachtige, menselijke natuur blootlegt. Dit zijn geen beroepsjagers, maar gewone mensen: een ouder echtpaar en een vierkoppig gezin op moordvakantie in Afrika.
Bron: Trouw