Studente interviewde meer dan honderd verkrachters in India. Dit heeft ze geleerd
22 jaar was Madhumita Pandey toen ze voor het eerst naar de beruchte Tihar-gevangenis in New Delhi trok om veroordeelde verkrachters te interviewen. Intussen zijn we vier jaar verder en heeft ze meer dan honderd ontmoetingen achter de rug. De bijwijlen harde confrontaties hebben haar naar eigen zeggen tot nieuwe inzichten gebracht.
Pandey studeerde op dat moment aan de Anglia Ruskin Universiteit in het Verenigd Koninkrijk. Haar jeugd had ze echter doorgebracht in New Delhi. Voor haar was het dan ook een ‘dankbaar’ thema om haar doctoraatsthesis criminologie rond te wijden. “Iedereen dacht op dat moment hetzelfde: waarom doen die mannen dat? Ik wilde hun drijfveer kennen. Wat hebben ze meegemaakt om uiteindelijk zo’n misdaad te plegen? Om het antwoord op die vraag te kennen, zat er maar één ding op: het aan de bron zelf vragen.”
“Geen monsters”
De meeste mannen die Pandey sprak, bleken hun studies niet afgemaakt te hebben. “Toen ik begon, was ik er rotsvast van overtuigd dat het allemaal monsters waren. Een normale mens zien we immers niet tot zoiets in staat. Maar na enkele gesprekken besef je dat het best gewone kerels zijn. De opvoeding en hun manier van denken, dáár is het bij hen foutgelopen.”
In 2012 werd India uitgeroepen tot slechtste land om als vrouw te leven. Nog erger dan Saoedi-Arabië dus, waar dames het juk van een mannelijke voogd moeten slikken. In 2015 werden volgens officiële cijfers 34.651 Indiase vrouwen verkracht, in de realiteit ligt dat aantal nog een pak hoger.
“Dames leren hoe ze onderdanig moeten zijn”
“De traditionele rolverdeling staat er nog centraal. Heren leren verkeerde ideeën rond mannelijkheid aan, dames leren hoe ze onderdanig moeten zijn. Iedereen doet nu alsof er iets scheelt met de verkrachters op zich, maar ze maken deel uit van onze maatschappij. Het zijn geen buitenaardse wezens die plots op onze planeet gedropt worden.”
Sommige woorden deden Pandey zelfs denken aan de strikte overtuigingen die in haar eigen gezin verkondigd werden. “Als vrouw zou dit zeker niet mogen, maar op den duur krijg je zelfs medelijden met hen. In mijn ogen beseffen veel van die mannen niet eens dat ze iemand verkracht hebben. Ze begrijpen niet wat wederzijdse toestemming is. Als ouders woorden als penis, vagina, verkrachting of seks nooit uitspreken, hoe kunnen jongens dan deftig opgevoed worden?”
“Slechts vier mannen toonden berouw”
De overgrote meerderheid van de ondervraagde daders ontkende iets met verkrachting te maken te hebben. “Slechts vier mannen toonden echt berouw. De rest beweerde niets misdaan te hebben, minimaliseerde de feiten of schoof de schuld zelfs in de schoenen van het slachtoffer.”
Eén zaak greep Pandey bijzonder bij de keel. “De dader had spijt dat hij een vijfjarig meisje verkracht had. Hij voelde zich naar eigen zeggen rot omdat hij haar leven kapotgemaakt had.” Maar dan bleek hoe verwrongen zijn gedachtegang wel was. “Nu ze geen maagd meer is, zal niemand meer met haar willen trouwen”, klonk het uit zijn mond. “Maar ik zou daar geen probleem mee hebben. Ik zal met haar trouwen als ik uit de gevangenis kom.”
“Weer een feministe”
Dat antwoord choqueerde Pandey zo erg dat ze de familie van het slachtoffer persoonlijk ging opzoeken. Daar bleek dat de ouders niet eens wisten dat de verkrachter van hun dochter achter tralies zat.
De vrouw hoopt de resultaten van haar onderzoek binnen enkele maanden te kunnen publiceren, maar krijgt intussen zelf stevige tegenwind. “Weer een feministe, denken ze. ‘Zal een vrouw de ideeën van de mannen wel correct kunnen weergeven?’ Hoe moet zoiets ooit nog goed komen?”
Bron: HLN.be